Hoofdstuk 15 | Goud voor Out

‘Veronica c’est moi.’ Als iemand het mocht zijn, Mister Veronica, dan was het wel Rob Out. En dat vond hij zelf ook, met volle overtuiging. Want bescheiden en subtiel in zijn bewoordingen is Out nooit geweest. Daarom was de algemeen directeur van de Veronica Omroep Organisatie ook zo succesvol. Door zijn dadendrang, zijn charisma en geloof in de eigen toko heeft Out het onmogelijke voor elkaar gekregen. Binnen dat door Veronica zelf zo verfoeide publieke bestel groeide de VOO uit tot publieksfavoriet. Middels de gang naar de rechter heeft Veronica zich omhoog gevochten om de grootse omroep van Nederland te worden. Godfather Rob Out was daarbij steeds de spreekbuis van zijn club en volgens hem zelfs van heel Nederland. Binnen de zeezendertijd had hij al eerder op de barricaden gestaan en die rol is hem bevallen. Acht jaar op zee en zeventien jaar aan land heeft Rob Out de kar getrokken en is hij het gezicht geweest van de jongste omroep van Nederland. Alles volgens zijn filosofie: Slechts een onafhankelijke geest kan succes en vooruitgang boeken.

Robert Simon Out (4 maart 1939) ondergaat een roomse opvoeding, hij zit op een jezuïeteninternaat in Limburg. Hij overweegt zelfs even het priesterbestaan. Out gaat echter een heel andere kant op, want hij heeft als tiener kortstondig gediend bij de commando’s, waar hij leert buffelen, afzien en doorzetten. Dan kiest hij toch voor een omroepcarrière, die begint in 1960 bij de AVRO. Daar is een opleidingstraject voor nieuw talent, Minjon (Miniatuur Jongeren Omroep), waar Out zijn eerste ervaringen met bandrecorders en microfoons opdoet. Het helpt hem eind 1960 bij Radio Veronica aan zijn eerste presentatiebaan. En wel bij een van de vele gesponsorde programma’s, Veronica’s Teenager Muziek Express.

Muziek Express was een tienermagazine over popmuziek. In dat programma werd een duo-presentatie opgevoerd van een man en een vrouw onder de artiestennamen Bob en Brenda. De vrouw was Freda Keuker, Rob Out was dus de Bob. Het programma was een aaneenschakeling van vele sponsorverwijzingen en popnieuwtjes uit het Blad en er was uiteraard veel muziek. De toon was netjes en volgens de huidige standaard braaf. Toch waren er toen weinig radioprogramma’s met muziek voor teenagers, de muziekcultuur moest zich nog geheel ontwikkelen. Veronica’s Muziek Express had dus wel een functie. En het vak dj moest in Nederland nog worden uitgevonden, Bob en Brenda lazen feitjes van papiertjes.

Rob Out blijft nog geen halfjaar en probeert het dan bij de VARA en de NCRV en later bij Radio Noordzee, de commerciële concurrent van Radio Veronica. Daar valt hij niet zozeer op bij de luisteraars als wel bij Willem van Kooten die Out in 1966 terughaalt bij Radio Veronica. Op 1 maart van dat jaar komt Rob Out in vaste dienst bij Veronica, als dj. Hij gaat dan Hits a GoGo presenteren en is te horen in programma’s als Sad Mood en Dinsdagmiddag Speciaal. Het bekendst wordt hij echter in het naar hem vernoemde Goud van Out. Deze Arbeidsvitaminenvariant van Veronica wordt tot op de dag van vandaag gebruikt als programmanaam, hoewel de t van Out inmiddels is vervangen door een d van Oud. Als Goud van Oud keerde het programma in de jaren tachtig terug in de Veronicaprogrammering met presentatoren als Peter Teekamp, Bart van Leeuwen en later onder anderen Edwin Diergaarde. In 1996 en 1997 presenteert veteraan Adje Bouman nog een weekendeditie van het gouwe ouwe-programma op HitRadio Veronica. Bart van Leeuwen heeft het programma het langst gepresenteerd. Hij doet anno 2005 nog steeds Goud van Oud, elke dag van negen tot twaalf. Het is de meest concrete vorm van eerbetoon die er nog bestaat aan het adres van Rob Out. 

De successen van de zeezender Veronica stralen af op Rob Out. Het contact met de mensen en artiesten uit de platenbusiness smaken hem goed. Er zijn mensen die beweren dat hij zelfs bevriend raakte met The Beatles. Zelf is hij daar altijd zwijgzaam over gebleven. Peter Koelewijn wordt een echte vriend van Rob Out. Niet in de laatste plaats omdat ze allebei graag aan de bar hangen. Dat is ook de plek waar diezelfde Koelewijn Rob Out in 1968 overhaalt een plaatje in te zingen. Het resultaat, ‘Kom uit de bedstee m’n liefste’, wordt op single uitgebracht onder het pseudoniem Egbert Douwe. Als het dan ook nog een hit wordt, het haalt de eerste plaats in de eigen Veronica Top 40, moet Out voor de televisie en in het land gaan optreden. Dat is niet helemaal de bedoeling van Egbert Douwe, die ook nog geen repertoire heeft. Het blijft bij een paar optredens. Wel wordt er nog een hele lp volgezongen en komen er nog twee singles: Mamma oh mamma, en: Vader is de dader, die allebei ook de Top 40 halen. Daarmee eindigt het artiestenbestaan van Rob Out.

‘Dit issss Veeeeroooonicaaa met een ge-wél-dige nieuwe plaat uit de hitpereet op jouw faaaavoriete hitstationnnnnnn!’ Rob Out aan het werk als dj. Zijn sterk aangezette en lekker overdreven uitgesproken teksten waren aanstekelijk en uiterst effectief. Toen al moet hij zich bewust geweest zijn dat hij met zijn teksten mensen kon beïnvloeden. Collega’s noemen hem ook wel slordig, omdat hij foutjes tijdens de opnames makkelijk liet zitten, want die zou toch niemand horen. Maar zijn presentatiestijl is exemplarisch geworden voor de Veronica-stijl. Als je een hit-dj probeert te imiteren zul je een variatie op de Rob Out-stijl neerzetten. Willem van Kooten alias Joost den Draaijer had het goede voorbeeld gegeven en die had het weer in Amerika gehoord. Rob Out leefde de stijl die hij in zijn shows uitdroeg. Waardoor zijn programma’s en zijn latere missie om Veronica te behouden zo overtuigend klonken. En ondanks de alom aanwezige Lex Harding, een technisch veel betere dj, was het toch het geluid van Rob Out in de zeezendertijd dat onbewust tot voorbeeld diende van veel van zijn collega’s. Elke generatie kent een voorbeeld en vele klonen, Rob Out zette in de zeezendertijd de toon. Na het stoppen van de zeezender heeft Rob Out vrijwel nooit meer als dj gepresenteerd op Veronica. Hij had inmiddels een nieuwe rol gevonden.

Want de talenten van Out lagen zeker niet alleen bij het presenteren. In 1971 start hij met het Veronicablad, dan nog een popmagazine met een Top 40-pagina. Vanaf 1976 is het Veronicablad ook radio- en tv-gids en groeit in die hoedanigheid tot het grootste tijdschrift van Nederland, na de anwb Kampioen. Vanaf 1970 is Out ook de programmaleider van Veronica en gaat hij zich steeds meer als woordvoerder van zijn club presenteren. Als de zeezender Veronica in het begin jaren zeventig ziet aankomen dat de politiek de illegale maar gedoogde uitzendingen definitief wil verbieden, komt Rob Out steeds met nieuwe acties aanzetten om het voortbestaan van zijn Veronica veilig te stellen. Hij houdt als programmaleider zijn team bijeen en motiveert ze keer op keer om, ondanks de druk vanuit Den Haag, niet op te geven. De grote demonstratie op 18 april 1973 in Den Haag met meer dan honderdduizend fans van Veronica komt uit zijn koker. Als een ware volksmenner weet hij met platitudes en oprecht enthousiasme een groot deel van de Nederlandse radioluisteraars in te palmen. Out suggereert dat de Nederlandse luisteraar slachtoffer is van een samenzwering van de Haagse heren en het vastgelopen Gooise bestel. Dramatische speeches waarin hij de vrijheid van de ether predikt, schurkten meer dan eens tegen demagogie aan. Hij moet de politiek bestrijden maar diezelfde politiek lonkt naar de manipulatiekunsten van Out. Als de VOO niet van de grond was gekomen, was hij wellicht voor de vvd in de politiek gegaan.

De sterke krachten vanuit de politiek en het behoudende publieke bestel moeten hem evengoed bijzonder boos gemaakt hebben. Het waren krachten waar niet tegen te vechten viel, zo leert de geschiedenis. Rob Out heeft oprecht geloofd dat het grote onrecht, het stopzetten van zeezender Veronica, hem is aangedaan. Een enorme woede wordt dan zijn voornaamste drijfveer om de politici en de afgezanten in Hilversum terug te pakken. Technicus op de boot Juul Geleick zegt op de website van de Stichting Norderney: ‘Tegen mij zei Rob een keer: ‘In Den Haag zijn ze nog niet van me af!’ Vanuit die drijfveer zet hij ook de emotionele laatste uitzending in elkaar.’ (Zie: De slottekst van Rob Out in hoofdstuk 1.) Een dramatisch afscheid is het resultaat.

De democratie mag dan wel gestorven zijn, bij Rob Out en zijn kompanen is er een enorme drive om terug te vechten. Het is niet toevallig dat de dan opgerichte bv De beuk d’r in heet. Out heeft in de zeetijd tijdens het opnemen van een show eens gezegd: ‘Ik denk niet dat ik hierna nog een gewone baan kan nemen, bij een bank of zo.’ Dat gebeurt dus ook niet. Out had al zijn acties en presentatieteksten al achter zijn typemachine zitten tikken, ondertussen sloten koffie en sloffen sigaretten consumerend. Nu gaat hij er een heel boek op tikken, om het onrecht dat Veronica is aangedaan te delen met de buitenwereld. Het boek bevat daarmee ook zijn verkapte memoires. Veronica één jaar later komt na de zomer van 1975 uit en wordt onder andere via het Veronicablad aan de man gebracht.

Toch wil Rob Out zijn omroepcarrière niet voortijdig laten stopzetten door het verbod op de zeezender. Hij solliciteert bij de TROS en gaat daar een heuse quiz op televisie presenteren. ‘Ons kent ons’ duurt weliswaar maar acht afleveringen en dus acht weken, maar zijn Veronica-collega’s zien tot hun verbazing hun baas bij de buren schnabbelen. En dan nog wel in een quiz. Waar Rob Out later over zou opmerken: ‘Quizzen? Dat nooit bij Veronica!’ Dat is twee jaar voordat hij Robert ten Brink binnenhaalt voor All You Need Is Love. En in 1990 komen daar al de spelletjes, Action, en Het Laatste Woord. Een man een man, een woord een woord, gaat dus niet altijd op voor Rob Out.

Als uiteindelijk in augustus 1975 toch de toewijzing voor de VOO op de mat valt, is er zelfs een kort moment van twijfel of de mannen van De beuk d’r in het nog wel moeten doen. Die paar uurtjes radio in de week en dat verplichte tv eens in de drie weken, en dat voor ‘publieke’ salarissen, is dat het allemaal wel waard? De activiteiten van de eigen bv lopen goed, Harding zegt ook: ‘Toen die zendmachtiging kwam, waren we daar enerzijds heel erg blij mee, anderzijds niet. Want het liep allemaal zo lekker met onze bv.’ De stap wordt toch gezet en op 28 december 1975 staat Out met zijn kompanen in een NOS studio argwanend te kijken hoe hun rentree wordt uitgezonden via Hilversum 4.

Rob Out is vanaf dat moment algemeen directeur van de Veronica Omroep Organisatie. In die hoedanigheid moet hij zich ook met andere omroepen in het Hilversumse vergadercircuit storten. Een gevleugelde uitspraak van Out hierover was: ‘Een vergadering mag nooit langer duren dan een velletje A4. Anders wordt het maar gelul. We gaan kapot aan al dat vergaderen.’ Met die houding laat hij vele wenkbrauwen fronsen bij de Hilversumse omroepbestuurders die de in hun ogen extravagante Out niet serieus willen nemen en hem toch als de vijand binnen het eigen kamp zien.

Bij Veronica gaat Rob Out de televisieafdeling leiden, waar vriend en collega van zee, Lex Harding, de radio onder zijn hoede krijgt. De VOO moet televisie gaan maken in het publieke bestel, wat de mannen eerst helemaal niet willen doen. Out heeft over tv meer dan eens opgemerkt: ‘Tv geeft net genoeg licht om bij te lezen.’ Niet gehinderd door enig verstand van zaken, weet Out toch een succes te maken van Veronica-televisie. Over zijn smaak zei hij: ‘Ik kijk zoals de kijker kijkt.’ Hij kon impulsief beslissen welke films en series pasten bij Veronica, bestelde dan zonder na te denken en had het vaak bij het rechte eind. Dat Rambo, één van zijn favoriete films, dan ook meer dan eens op Veronica tv te zien is, mag geen verbazing wekken. Rob Out zorgt ook voor de eerste middagtelevisie en de eerste ontbijttv. Uit eigen wens voortgekomen, maar het komt er wel en slaat aan. Out brengt ook erotiek op de buis, met films als Emmanuelle en latere programma’s als de Pin-Up Club, en Erotica, zet hij weer een trend. De muziekprogrammering besteedt hij uit aan Lex Harding en ook dat blijkt een goede zet.

‘Keep Out’ stond er op zijn directiedeur. Toch wist hij als televisiebaas bij Veronica zijn medewerkers veelal te enthousiasmeren, het onmogelijke mogelijk te maken. Als aanmoediging kon hij zijn mensen attent verrassen met een onverwachte bos bloemen, een fles drank die werd thuisbezorgd of een onaangekondigde kerstuitkering van 1500 gulden netto voor ieder personeelslid. Dat cadeautje van Out werd impulsief beloofd, terwijl de financiële man van Veronica daar niets van wist. De stimulerende rol van recht-door-zee chef die het beste met iedereen voor had, haalde bij vele mensen het beste in hen boven. Out gaf onbekende mensen een kans. Een wakkere loopjongen kon nog binnen zijn proeftijd uitgroeien tot programmamaker.

Maar je moest wel passen bij het moordende werkritme van de workaholic. Onbegrensde loyaliteit was bovendien een voorwaarde. Niet voor niets stond de VOO ook bekend als de Veronica Ontslag Organisatie, want Rob Out ontsloeg zijn medewerkers aan de lopende band. Iedereen die wat voorstelde is herhaaldelijk door Out de wacht aangezegd om meestal de dag erna weer binnengehaald te worden onder het gemompel dat het allemaal niet zo bedoeld was. Maar het grillige, impulsieve karakter van Rob Out pakte niet altijd even goed uit. Op lekken naar de pers stond ‘een staande voetje’. En ook voor afvalligen was geen ruimte bij Veronica. Mensen die op eigen initiatief vertrokken bij Veronica hoefden niet te rekenen op een terugkeer. Out verwoordde het in 1976 als volgt: ‘Iedereen die vanaf heden niet meer loyaal meewerkt aan Veronica met mij aan het hoofd, kan zich als ontslagen beschouwen.’

Rob Out had een goed gevoel voor welke platen en clipjes aanslaan bij een groot publiek. En hij plaatste die filmpjes onaangekondigd tussen de programma’s. Meer dan eens werden die nummers grote hits. De doorbraak van Julio Iglesias kwam door een vakantie van Out in Spanje: Out maakte het nummer van Iglesias in Nederland tot Alarmschijf. Hij haalde ook de Miami Sound Machine met Gloria Estefan voor het eerst naar Nederland. Het pauzefilmpje van If I Had Words, van Scott Fitzgerald en Yvonne Keeley, zorgde voor een grote nummer 1-notering. Paradise By The Dashboard Light, van Meat Loaf, kwam zo bij een groot publiek via de tv binnen. De tune van de Veronica-serie over Afrikaanse culturen, Shaka Zulu, werd op aanraden van Out veel gedraaid en We Are Growing, van Margaret Singana, kwam hoog in de top tien. De warme band die Out onderhield met Volendam bracht hem in 1986 nog tot het bombarderen van de single Sailin’ Home, van Piet Veerman, tot Alarmschijf. Hoe onwaarschijnlijk ook, het werd weer een nummer 1-hit! Dit onderbuikgevoel illustreert mooi hoe Out de smaak van een groot publiek feilloos aangevoeld heeft.

Natuurlijk had Out zijn merkwaardigheden. Als je je auto op zijn parkeerplaats zette dan plaatste Oud de zijne tegen jouw auto aan zodat je er niet uit kon. Een sollicitatiegesprek op kantoor van Rob Out was een hele belevenis. Hij kon je slechts gehuld een onderbroek en stropdas opwachten. Om je dan alleen naar de geneugten van seks met dieren te vragen. Als je dit als humor zou ervaren, was je geschikt bevonden om in het kamp van Rob Out toe te mogen treden. En dan was er zijn liefde voor dames. Bloedmooie secretaresses en modelachtige dames bij de ontvangstbalie, het leek wel een bedrijfsvoorwaarde. Zijn voorliefde voor blonde vrouwen was overduidelijk. Alle promotiedames waren blond, alle gezichten in alle filmpjes, promotiecampagnes, stickers, noem ze maar op: blond. Veronica was een blond meisje, zoveel was duidelijk. Na het vertrek van Out probeerden de achtergebleven Veronicanen te breken met de erfenis van Out door een roodharig gezicht van Veronica te introduceren. Maar dat sloeg totaal niet aan en ze werd weer snel vervangen voor de blonde Leontien…

Wilde verhalen zijn er over wat al die dames eerst moesten doen voordat ze aan de slag konden bij Veronica. Of welke extra’s hij van zijn secretaresses vroeg. Obscene instructies die door de intercom werden gegild, waarop de secretaresse naar binnen ging om aan die wensen gehoor te geven. Een schoonmaker die Out met een blonde dame na werktijd in zijn kamer naakt aantrof, werd direct ontslagen. Maar het meest absurde verhaal is ongetwijfeld dat van Gene van Doorn. In het dagelijks leven redactieassistente, maar ook blond en een scharrel van de baas. Na een uit de hand gelopen ruzie wordt ze over het balkon van de eerste verdieping gegooid. Geduwd? Gevallen? Gesprongen? Het is een bedrijfsongeval waarover niet gesproken dient te worden. En een ongeval dat wordt afgekocht. Want na haar ziekenhuisopname wordt ze met terugwerkende kracht tot adjunct-directeur benoemd om precies een dag later te worden ontslagen. Met een riante uitkering vertrekt ze naar Amerika. Typisch Rob Out.

De workaholic Rob Out leeft zijn leven als één lange Veronica Strandrace: hard, flitsend en levend voor de snelle kick. Hij zet zich 24 uur per dag in voor Veronica. Dat gaat op een gegeven moment zo ver, dat hij zichzelf op spaarzame vrije momenten terug laat roepen naar de zaak. Hij vergroeit zo met zijn club dat een leven buiten Veronica onmogelijk wordt. De wens om met Veronica het publieke bestel te verlaten zodra de mogelijkheden er zijn, wordt hier zelfs aan opgeofferd. Een onzekere toekomst voor zijn bedrijf en zijn medewerkers durft hij niet aan. Vele malen heeft Rob in de jaren tachtig gesproken met partijen om te zien of een commerciële toekomst met hen er in zou zitten. Met andere omroepen, met buitenlandse zenders, producenten en mediamagnaten. Het komt er niet van. Wel blijft hij in de pers roepen dat Veronica geliefd is bij derden en ook dat hij zo ergens anders zou kunnen beginnen. Deze afscheidswoorden herhaalt hij met de regelmaat van een oudejaarsconference. Het begint in 1982 in Elsevier: ‘Veronica is het einde van de wereld niet’, tot vlak voor zijn vertrek als hij in 1991 in Panorama zegt: ‘Er komt een dag waarop ik zeg: ik kap ermee.’ Maar die stap zet hij niet zelf. Als hij bij afspraken met andere commerciële partijen niet meer komt opdagen, is dat omdat er een andere afleiding in zijn leven een steeds grotere hoofdrol is gaan spelen: de drank. 

Alcohol speelt een bijzonder grote hoofdrol in het leven van Rob Out. In zijn boek Eén jaar later, uit 1975, blijft er vrijwel geen pagina droog. Het woord drank vloeit er zo rijkelijk, dat het rustig de motor van Veronica genoemd mag worden. De slijter wordt zelfs tweemaal bedankt in het dankwoord. Biertjes en sterke drank blijven ook na het zee-avontuur veelvuldig gedronken worden. Mag het categorische bezoek aan de kroeg eerst nog toegeschreven worden aan een informele werksfeer binnen en buiten de Veronica-muren, de balans in het alcoholpatroon slaat begin jaren tachtig door naar een onhanteerbare vorm. Rob Out komt onregelmatiger op z’n werk. Na een uur of elf ’s ochtends heeft hij al zoveel alcohol op dat goede gesprekken en bevlogen ingevingen er niet meer inzitten. Zijn collega’s beschermen hem tegen de buitenwereld en houden deze verhalen zo veel mogelijk buiten de pers. Maar producenten weten nu wanneer ze zijn kantoor moeten binnenwandelen om er een dealtje doorheen te drukken, waarvan zijn collega’s later maar zelden de gevolgen kunnen terugdraaien. Diverse malen rijdt Out zijn dure Jaguars en Maserati’s in volle vaart tegen bomen en paaltjes. In 1990 wint een Hilversums viaduct het van de Maserati en meet de politie ruim drie keer te veel alcohol in zijn bloed. Een rijverbod van een halfjaar is het gevolg. Een auto met chauffeur moet hem dan naar zijn privéparkeerplaats voor de ingang van het Laapersveld brengen. Een crash van Out was als een verkoudheid bij ieder ander, een plichtmatig intermezzo waar je niet moeilijk over moest doen. Souvenirs van zijn rijstijl: een voorhoofd dat onder de littekens zat, een vleugellamme schouder, tanden door de lip en een plastic neus…

Als Lex Harding in 1988 Sky Radio opzet en de U-bocht in 1989 ook voor televisie uitprobeert met rtl-Véronique, wil Rob Out het voortbestaan van de Veronica Omroep Organisatie daarvoor niet op het spel zetten. Hij kan zelf Véronique niet gaan leiden, daarvoor is de alcohol al een te verstorende rol gaan spelen in zijn leven. Maar het steeds groter geworden Veronica herkent zich ook niet meer in de flamboyante maar amper aanwezige leider. Rob Out haalt zelf een nieuwe voorzitter binnen, Joop van der Reijden, die de chaotische bedrijfsvoering van Out en de aanhangers van het oude Veronica langzaam maar zeker het bedrijf uit werkt. Out schakelt ook organisatiebureau kpmg in, dat de bedrijfsvoering van Veronica onderzoekt. Conclusie van dit bureau: ‘Rob Out is zijn stuwende kracht verloren en de grenzen van het familiebedrijf Veronica zijn bereikt.’ In 1992 wordt Rob Out onverbiddelijk op straat gezet met een ruime afkooppremie. De vijf miljoen gulden die daar bij zat, dient ook om hem stil te houden. Zijn aangekondigde voornemen om bij zijn vertrek de beerput ten koste van Veronica open te trekken, zodat het hele schip bij zijn vertrek zou vergaan, is daarna verstomd.

Out blijft formeel adviseur tot zijn zestigste en staat tot 2000 als zodanig nog vermeld in Veronica Magazine. Maar zijn leven buiten de schijnwerpers voltrekt zich in anonieme stilte. Er komen geen adviezen, geen boek, geen mediaprojecten. Aan die ‘Veronica Story’ zou Out wel geschreven hebben, maar het boek had geen einde en kwam dus ook nooit af. Verder blijft Out als aandeelhouder betrokken bij de projecten van zijn oud-kompanen Lex Harding en Peter de Jager. Tot vlak voor zijn dood is hij grootaandeelhouder van de Vrije Radio Omroep Nederland bv. Zijn bemoeienissen met diens radiozenders Sky Radio en Radio 538 zijn echter nihil. Het zorgt in ieder geval voor een goed gevulde portemonnee die nog steeds met grote regelmaat bij de slijter geleegd wordt. Ondanks dat slijt Out zijn laatste jaren als vermogend man, met vele tientallen miljoenen euro’s op de bank. In zijn woonplaats Laren runt Out samen met zijn vrouw Marion een videotheek. En hij is medeoprichter van de plaatselijke politieke partij Laren 2000.

Over Veronica laat hij zich in de openbaarheid amper meer uit. Wanneer hij zich toch laat interviewen, wordt duidelijk dat de onzekere koers die Veronica vaart hem aan het hart gaat, maar ook dat Veronica inmiddels echt verleden tijd is voor Rob Out en dat ‘ze’ het maar moeten uitzoeken. Dat over de figuur Rob Out op de website van Veronica in het geheel niets meer terug te vinden is, steekt hem wel. De drank zou hij meer laten staan, maar in een radio interview in 2003 dat ’s middags plaats heeft, is duidelijk een met dubbele tong sprekende Out te horen. Najaar 2003 doet hij nog mee aan een tv-programma over one-hit wonders, waarin hij terugblikt op zijn korte carrière als Egbert Douwe. Het zijn de laatste televisiebeelden van een grijze, magere en oude Rob Out. Na een lang ziekbed overlijdt Mister Veronica op 25 december 2003 in een ziekenhuis in Leiden. Hij is toch nog 65 jaar oud geworden. Bij zijn begrafenis verschijnen veel oud-Veronicanen. Oud-collega’s van de publieke omroep zijn er amper te vinden. Er is weinig aandacht in de diverse media voor het overlijden van deze zo belangrijke mediaheld. Radio Veronica zendt twee weken na zijn dood een twee uur durende memorial uit. Als er eind 2003 geen Radio Veronica had bestaan, was zelfs dat herdenkingsprogramma er niet gekomen.

Veronica collega’s over Rob Out

• Leo van der Goot, maakte de beginperiode van de VOO als televisiemaker mee van 1976 tot en met 1988:

‘Rob Out vatte zo’n liefde op voor wat wij met z’n allen deden. Dat maakte het zo’n leuke man. Hij was ook zo oprecht enthousiast over bepaalde plaatjes en programmeerde dat gewoon ’s avonds tussen de televisieprogramma’s. We zonden Bohemian Rhapsody uit van Queen omdat Rob dat zo’n fantastische plaat vond. En Paradise By The Dashboard Light, van Meat Loaf, en If I Had Words, van Yvonne Keeley.

‘Ik ben door Rob drie keer ontslagen en weer aangenomen. Iedereen die daar iets betekende heeft wel eens slaande ruzie en de zak gehad van Rob. Op een dag kwam ik terug van vakantie, is mijn postbakje leeg en mijn bureau is leeg. Dan belde hij je een dag later weer op en riep dat het een vergissing was. ‘Zeik niet, joh,’ zei hij dan. Maar als hij ruzie maakte ging dat er heftig aan toe. Dan schreeuwde hij: ‘En nu ga je eruit!’

‘Maar de kern was dat die man je alle ruimte gaf en je volledig vrij liet. Zoals die keer in 1979 toen ik de laatste Grand Prix in Zandvoort ging verslaan.

Eigenlijk wilde ik drie dagen lang agenten volgen op bureau Warmoestraat, maar Rob wilde de Grand Prix. Hij kon heel goed mensen overtuigen en anders zei hij dat hij de baas was. Ik heb daar vier maanden op gemonteerd. Het was een programma van negen minuten. Out vroeg dan niets, hij liet je gewoon gaan. Op een gegeven moment belde je op dat het klaar was. En dan werd het uitgezonden en dan had je een huilende man aan de telefoon. ‘Of die keer dat ik in Luxemburg een opname had voor ‘Op jacht naar de schat’. Er was iets misgegaan, maar woensdag moesten we uitzenden. De hele zaterdag hadden we nieuwe opnames gemaakt, ik was doodop. Diezelfde avond teksten inspreken en de woensdag erna de uitzending en daarna een huilende Rob aan de telefoon. ‘Fuck, dat het gelukt is! En wat geweldig!’ Zo werkte je daar. Dat was de ziel van de organisatie.

‘We zaten met een klein cluppie op de Larixlaan. Rob had een pijpenla van een kantoortje. Maar hij had er ook de eerste laserdiscs, daarop was alleen nog maar porno te krijgen. We hebben hilarische momenten gehad dat we met z’n allen in dat piepkleine kantoortje porno lagen te kijken. Rob kwam dan binnen en vroeg: ‘Mag ik even achter mijn bureau?’ Waarop ons vaste antwoord was: ‘Wij vinden het best; als je ons maar niet stoort.’

‘Dit was nog uit de tijd dat Out gematigd met drank omging en een visie had waar hij met het station heen wilde. Zo wilde hij in 1983 samen met de AVRO, de serie Willem van Oranje gaan maken. Out zei: ‘Ik ben een cultuurdrager maar eigenlijk ook een lompe hond.’ Ik vond het geweldig dat hij dit wilde doen. Ik kon in die tijd heel goed op de kop lezen en ik zie bij Mieke van Berloo – behalve een mateloos lekkere mevrouw ook nog eens een keertje een briljante secretaresse – ik zie die plannen voor Willem van Oranje liggen. Dus loop ik bij Rob naar binnen en zeg: ‘Gaan we met de AVRO een dramaserie maken? Doe ik mee?’ ‘Als je dat wilt, jongen,’ zegt Rob en hij pakt de telefoon, belt de AVRO op en zegt: ‘Van ons doet Van der Goot mee, ik denk als regisseur.’ Ik werd eerste assistent-regisseur. Die avond zat ik in Brussel, waar de eerste grote bespreking met de BRT werd gehouden. Heerlijk!

‘Tel daar de momenten bij op dat je de ruiten er bijna uitroste. Zoals die keer dat ik erachter kwam dat bijna iedereen een hoger salaris had dan ik. Ik dacht echt: ‘Ik word genaaid.’ Ik werd er zo kwaad over dat ik zijn kantoor binnenstormde. Rob zei: ‘Gaat het over geld? Je bent nog nooit zo binnengekomen!’ Het enige wat hij doet is bellen met de financiële man, Jan Herselman. ‘Ik geloof dat we Leo zijn vergeten. Komt in orde? Ja, komt in orde.’ Dat was het dan. Ondertussen had je je wel twee jaar de tyfus gewerkt en was je erachter gekomen dat je vergeten werd. Maar een paar maanden later sta je weer je eigen dramaserie te maken die je zo graag wilde maken. De kick was dat zoiets allemaal kon en dat je mening over televisie serieus werd genomen. ‘Rond die tijd gebeurde er ook iets raadselachtigs met Gene van Doorn. Ze had een verhouding met Out en was van het balkon afgevallen of afgegooid. Dat was ook Rob Out. En hij kon ook stronteigenwijs zijn. Hij had van sommige zaken echt geen verstand en wist echt niet wat belangrijk was. Na 1986 had Out er geen goed zicht meer op. Hij was moe en hij raakte verschrikkelijk aan de drank. Daar maakten mensen misbruik van. Ik kwam erachter dat mensen heel vaak dingen regelden als Out dronken was, na een uur of elf, twaalf. Daar heb ik altijd een ongelofelijke aversie tegen gehad, tegen die mentaliteit. De zakkenvullers kwamen het bedrijf binnen. Voor die tijd heerste er een cultuur van passie en schoonheid, daarna kwamen de Joop Daalmeijers van deze wereld binnen. Ik dacht: is dat Veronica? En toen ben ik weggegaan. Rob Out heeft het wel zover laten komen. Hij heeft het echt verkwanseld.

‘Drie jaar na mijn vertrek kom ik Rob Out in Cannes op de boulevard tegen. Waarop hij tegen mij zegt: ‘Wie heeft jou toestemming gegeven hierheen te gaan?’ Ik zeg: ‘Rob, ik werk al jaren niet meer voor je.’ ‘Gódverdomme’, zegt hij en loopt weg. Dat is het laatste wat ik van hem gezien heb. Rob was na 1992 van de aardbodem verdwenen. Hij zat met de fles aan het zwembad, jammer. Maar hij heeft het wel zelf zover laten komen, de lul. Hij had het kunnen stoppen, hij heeft het uit z’n handen laten glippen.’ 

• Bart van Leeuwen, werd door Rob Out in 1972 bij Veronica aangenomen en bleef daar tot 1990:

‘Over de doden niets dan goeds, hè. Rob Out heeft ervoor gezorgd dat ik bij Veronica ben gekomen. Alleen Lex Harding, Tineke de Nooij en Rob zagen mij wel zitten. Aan Rob heb ik mijn radiocarrière te danken. We zijn nooit echt vrienden geweest. Maar we hebben wel lol gehad. In de zeezendertijd zaten we in het weekend nog snel de programma’s voor de komende week op te nemen, dan deden Rob en ik vaak twee opnames tegelijk. Als ik dan zag dat er in studio 2 een plaatje zat af te lopen, omdat hij bezig was in studio 1, ging ik even een nieuwe plaat opzetten. Dat deed hij voor mij dan ook en zo ging het goed.

‘In de tijd als publieke omroep heb ik niet zoveel met Rob te maken gehad. Rob deed tv, Lex de radio. Lex fungeerde als intermediair naar Rob toe. Soms deed Rob iets heel liefs voor al het personeel. Dan werd er ’s avonds aan je deur gebeld en kreeg je opeens een fles champagne. Of hij liet bij iedereen bloemen brengen. Dat heb ik erg gewaardeerd. Rob kon ook zeggen dat iets goed was, ook dat het kut was maar hij kon ook complimenten geven. Dat kon Lex weer niet, die hoorde je eigenlijk alleen wanneer het niet goed was.

‘Ergens eind jaren tachtig kwam Rob naar me toe en zei: ‘Zo Bart, we moeten een ondernemingsraad beginnen en daar moet jij maar eens in zitten.’ Ik zag dat hij er ook geen zin in had, maar ik ook niet. Toen zei hij weer: ‘Ach joh, één keer in de drie maanden een keer vergaderen.’ Toen begon het gelazer binnen Veronica. Maar Out had soms ook wel heel rare ideeën. Hij wilde ineens zijn secretaresse mededirectielid maken. Dat blijkt hij gedaan te hebben zonder de ondernemingsraad om toestemming te vragen. Dat was een hele strijd.

‘In zijn laatste jaren kwam ik hem alleen af en toe nog eens op de trap tegen. Dan zei hij: ‘Hallo eh… Bart.’ Na lang nadenken wist hij mijn naam weer. Ik heb hem na mijn vertrek bij Veronica niet meer gesproken. Hij trok zich echt terug. Maar ook voor die tijd liet hij niet zoveel mensen toe in zijn privéleven. Net als Lex trouwens. Ik ben in al die jaren niet één keer privé in mijn eentje bij ze thuis geweest. Maar verder niets dan goeds over Out, hij heeft zoveel op zijn naam staan. Hij is Mr. Veronica en dat zal hij altijd blijven.’

• Jeroen van Inkel, werkte tussen 1982 tot ver na het vertrek van Out bij Veronica:

‘Toen ik bij Veronica kwam werken, kreeg ik van Rob Out een boek in mijn handen gedrukt. ‘Ga dit maar eens even lezen, dit is belangrijk.’ Het was zijn boek Veronica één jaar later. Ik heb die zeezendertijd niet heel bewust gevolgd. Wij waren van een nieuwe generatie. Op een keer maakten Adam en ik tijdens Curry & Van Inkel een grap over die zeezendertijd. Op een gegeven moment viel in de uitzending de term ‘En dat spijt me’. Volgens mij zei Ben Liebrand het. En Adam en ik eroverheen: ‘Voor de democratie in Nederland.’ Die uitspraak was natuurlijk iets banaals geworden, in 1983-84. 

Er was sinds 1974 heel veel gebeurd en die speech van Out, daar ga je over geiten natuurlijk. Het is ontiegelijk over the top gebracht. Daarna moesten we bij Lex op kantoor komen. Hij zei: ‘Ik heb geluisterd en het beviel me niks, maar waar mijn broek van afzakte is wat jullie met Out gedaan hebben, dat kán gewoon niet!’ Wij van: ‘Oké, sorry, maar waarom ligt dat zo gevoelig?’ Lex: ‘In dit bedrijf zitten zoveel mensen die toen tranen met tuiten gehuild hebben en die schop je op zo’n gevoelige plaats.’ Dat was duidelijk een cultuurverschil.

‘Op een keer moest ik op het matje komen bij Out. Dat was op een maandagochtend, geloof ik. Ik had iets gezegd in de uitzending, ik weet niet meer wat. Ik vond het best eng. Hij komt uit een vergadering en zegt: ‘Zo Jeroen, je hebt weer wat geflikt. Zullen we samen gaan luisteren?’ Hij bukt zich om die cassetteband te pakken en rolt dan achterover. Ik weet niet of hij dronken was. Hij staat weer op en heeft iets van: kut, dit is een embarrassing moment. Toen ging hij achter zijn bureau zitten en zei: ‘Dat luisteren laten we maar even zitten. Je hebt dit en dat en dat gedaan. Niet meer doen. Doei!’ Ik vond het niet leuk om te zien. Ik had iets van: dit is dus de Rob Out die over het parket van zijn indrukwekkende kantoor rolt.

‘Waarschijnlijk zijn mensen uit liefde en respect dingen van hem gaan overnemen, omdat ze fout gingen. Toen ik er werkte, programmeerde hij plots Rocky op tv. Dat bedacht hij diezelfde middag en dat kwam met nul promotie ’s avonds op televisie. Daar heb je niets aan. Ik kan me wel voorstellen dat je mensen tegen zichzelf beschermt. Het was een beetje hetzelfde met Alfred Lagarde. Ik heb hem nooit meegemaakt als de inspirerende goeroe, dat zijn verhalen die ik van Lex en anderen hoorde. Toen hij wegging heeft dat in het bedrijf geen grote schok teweeggebracht. Hij is gefaseerd het bedrijf uitgewerkt.’

• Bert van der Veer, werkte periodes tussen 1977 en 1989 onder Out op de televisieafdeling:

‘Rob Out haalde mij binnen bij Veronica. Dat was in 1977. Ik had geen werk en na drie maanden thuiszitten komt het moment dat je iedereen gaat bellen die je kent. Ik had Rob Out wel eens geïnterviewd, dus ik bel hem op en zeg dat ik nog wat tijd heb. Tot mijn verbazing belde hij een paar weken later terug. Hij vroeg of ik wel eens gemonteerd had. Dat had ik nog nooit gedaan. Maar er lag een onafgemaakte documentaire over kleine politieke partijen, gemaakt door een redacteur die Rob weer ontslagen had. Maar dat was hijzelf weer vergeten tot bleek dat er alleen maar ongemonteerde filmpjes lagen. Of ik dat dus even kon oplossen, want het moest over een paar weken op tv uitgezonden worden. Zo kwam ik binnen bij Veronica.

‘Jaren later kwam de ochtendeditie van ‘Tineke’ voort, puur uit Out z’n persoonlijke behoefte. Rob sliep slecht en toen riep hij: ‘We gaan de pionier van de ontbijttelevisie worden!’ Tineke en ik deden een try-out op zaterdagochtend. Dat was echt voor nul kijkers. Rob vond het prachtig. Maar dat duurde niet lang. Ik vroeg hem een keer hoe hij de uitzending had gevonden. ‘Goed’, zei hij. Ik zeg: ‘Dus je vond het niet erg dat Tineke zaterdag twee uur lang heeft voorgelezen uit De stam van de holenbeer van Jean Auel?’ Dat was toen haar favoriete boek. Toen keek hij me aan met een blik waaruit bleek dat hij ook niet meer keek.

hij ook niet meer keek. ‘We hadden een keer een brainstormsessie met de redactie van ‘Tineke’ in een hotel in Arnhem. Die vergadering zou om zeven uur ’s avonds beginnen, we zaten daar met ruim twintig man, maar Rob kwam pas om een uur of elf. Hij ontstak in woede omdat niemand eraan gedacht had zonder hem te gaan vergaderen. Toen hij eenmaal geïnstalleerd was, moesten er hoeren komen uit Arnhem. Er was altijd iemand die dat dan regelde. Maar toen er twee van die zielige meisjes kwamen was Rob weer de eerste die riep dat ze met rust gelaten moesten worden.

‘Toen zijn betrokkenheid terugliep, werd het bedrijf wel professioneler, maar daarmee was een stuk van de lol weg. De geest van Rob was steeds meer afwezig. Men wist niet of hij wel of niet beschikbaar was. De redactie van ‘Tineke’ moest een goede relatie met zijn secretaresse hebben om te weten of de afspraak met hem wel door kon gaan. ‘In 2003 ben ik als programmadirecteur tv nog even in Robs voetsporen getreden. In die tijd kwam ik in een sigarenwinkel in Laren zijn vrouw, Marion, tegen. Ik had de indruk dat ze tegen me wilde zeggen: je moet niet zeggen dat jij Mister Veronica bent. Maar ze zei: ‘Veronica is niet meer wat het was.’ En ik zei tegen haar: ‘Er is maar één Mister Veronica en dat is Rob Out’.

• Hans van der Veen, werkte als perschef tussen 1987 en 2003 elf jaar bij Veronica. In die hoedanigheid moest hij verhalen over drank en Rob Out uit de pers houden:

‘In de zomer van 1987 ben ik na een sollicitatiegesprek van vijf minuten met Rob Out aangenomen. Rob zei: ‘Over een maand wordt ons nieuwe pand op het Laapersveld geopend. Jij weet wel hoe dat werkt. Hiernaast zit Mieke, mijn secretaresse, die helpt je wel verder.’ Dat was het, ik dacht: Ik stap in de auto en ga een partijtje zitten janken. Dit kan ik helemaal niet. Er zou een minister het pand komen openen, er moest een act komen waar een televisieprogramma van gemaakt moestworden. Met dit soort minimale instructies moest je het doen. Het is gelukt, maar op de dag van de opening was ik ka-pot!

‘Toen ik bij Veronica kwam werken, werd me verteld dat Rob wel eens dronken was. Als ik met Rob iets te bespreken had, ging ik ’s morgens vroeg. Na twaalf uur sprak ik niet meer met hem. Als een journalist een afspraak had met Rob, en Rob was niet meer aanspreekbaar, dan zei ik: ‘Hij is er niet,’ of ‘Hij heeft een beetje griep,’ of ‘Hij heeft een plotselinge or-meeting waar hij niet onderuit kon.’ Wat je deed in die functie was hem beschermen. Dat was loyaliteit. Hij had ooit een interview met Greta Riemersma van de Volkskrant. Rob had net een wodkajus genomen. Zij zei op een gegeven moment: ‘Meneer Out, wat zal ik opschrijven?’ Hij zei: ‘Geen idee.’ En dan zat hij daar te roken, de ene na de andere, met die grote handen van hem. Hij ging naar de wc en toen hij terugkwam, zei Greta: ‘Er steekt geld uit uw broekzak.’ Had hij een briefje van duizend uit zijn jeans bungelen. Rob zei: ‘Ja, mijn vrouw is jarig, ik moet vandaag een cadeautje kopen.’

 ‘Op een keer diende Nieuwe Revu een verzoek in om een verhaal over Veronica en haar producers te maken. Daar had Rob uiteraard helemaal geen zin in, want dat ging onder andere over de constructie van Rob de Boer Producties, waar ze binnen Veronica geld mee verdienden. Ik heb toen bepaalde mensen ingelicht. Lex Harding was heel laconiek: ‘Laat ze maar schrijven. Ze komen er toch niet achter. Niemand heeft het ooit boven water gekregen en zoveel is er toch niet te vertellen.’ Maar er was heel veel te vertellen en hij zat er zelf middenin. Toen heb ik die twee journalisten uitgenodigd, pizza laten komen, een fles wijn opengetrokken. Ik heb ze alles verteld wat ik wist. Ook over de alcoholproblemen van Rob. En toen was het elf uur ’s avonds en zeiden ze: ‘Ja, maar dit kunnen we niet opschrijven.’ Ze hebben het niet geschreven, ze konden het niet checken. Ik weet niet of ik er in deze tijd mee weg was gekomen, maar het is onvoorstelbaar dat er nooit over is geschreven.

Veronica was het enige wat Rob had. Verder had hij alleen zijn huis, zijn vrouw en dochters en die drank. Maar als hij even naar het buitenland moest, wilde hij weer zo snel mogelijk terug. In New York zou hij in het Plaza Hotel praten met Ted Turner over commerciële televisie. Maar Rob is nooit zover gekomen. Er is ook een meeting gepland met Berlusconi, maar ook die heeft hij nooit gehaald. Dan lag hij dronken op zijn kamer, ging hij gokken en vloog hij weer terug. Hij belde zijn secretaresse Jackie op en zei: ‘Zeg maar dat er een crisis is bij Veronica, dan kom ik terug.’ Ook als hij op vakantie ging liet hij zich na drie dagen bellen om terug te komen. Op zich een triest verhaal, Veronica was gewoon zijn wereld. Rob is de createur van Veronica geweest en de godfather van alle veranderingen binnen het omroepbestel, maar ook een vreselijke aimabele, zachtaardige man. ‘Veronica was zijn toko. Uiteindelijk was hij de baas, altijd. Ook over Lex Harding. Toen Lex, Erik de Zwart en ik samen kreten zaten te bedenken en we bij Rob aankwamen met ‘Veronica, het hart van de Nederlandse radio’, riep Rob: ‘Maken we geen tv dan?’ Lex werd dan overruled. En toen werd het officieel ‘Het hart van de Nederlandse radio en televisie’.

‘Hij zat ook bovenop de publiciteit in het Veronicablad. Maarten Tulen was formeel de hoofdredacteur en die riep terecht: ‘Wij zijn zo groot geworden omdat we geen clubblad van Veronica zijn.’ Maar Rob zei regelmatig: ‘Ik wil volgende week een artikel over radio.’ En dat kwam er vaak wel. Rob voerde duidelijk een dubbelrol op dit punt.

Rob heeft het nog lang volgehouden binnen Veronica. Op een gegeven moment hadden we hem zover dat hij afstand zou doen van zijn algemeen directeurschap. Hij zou een grote auto van de zaak met chauffeur krijgen en hij kon doen wat hij wilde, naar het buitenland gaan, whatever. Hij moest zich dan niet meer met het Blad of de Vereniging bemoeien en radio en televisie aan Lex overlaten. Er was een brief opgesteld en hij was bijna zover om te tekenen. Maar op het moment suprème tekende hij niet. Typisch Rob. Wel jammer, want dat was een eervoller afscheid geweest dan hoe het nu is afgelopen. Uiteindelijk is hij nog 65 jaar geworden, terwijl binnen Veronica al 25 jaar geroepen werd dat hij niet lang meer zou leven. Hij had echt een ijzeren wil.’

• Willem van der Meer de Walcheren, werkte vanaf 1991 nog een korte tijd naast Rob Out als jurist binnen Veronica:

‘Toen ik bij Veronica kwam, vond ik er een hartstikke leuke sfeer hangen. Het was een echt bedrijf waar alles op orde werd gebracht. Dat ging wel moeizaam, eigenlijk heeft Veronica die draai van vriendenclub naar bedrijf nooit kunnen maken. Maar het kon ook niet meer dat Rob Out iets over de gang riep en wat dan gewoon werd gedaan. Of dat er deals op de wc werden gemaakt.

‘Het idee dat Rob Out na zijn vertrek per verkocht Veronica Magazine een dubbeltje zou krijgen, is volstrekte flauwekul. Ik heb zijn contract nog. Hij kreeg gewoon een salaris, één deel betaald vanuit de Vereniging en een deel kwam van de televisiebegroting. Het ene deel viel wel onder de cao, het andere niet. Bij zijn vertrek is dat contract afgekocht. Dat bedrag is in drie delen uitbetaald. Het was een heel behoorlijk bedrag, maar niet extreem hoog. Ook kreeg hij een soort adviseurschap, maar veel adviezen zijn er niet gekomen. Hij wilde ook nog een boek gaan schrijven, dat is ook niet afgekomen. We hebben in ieder geval ontzettend veel moeite gedaan zijn ontslag eervol af te handelen, om iets aardigs te bedenken.’ 

• Gerard Timmer, kwam in de nadagen van Veronica via Club Veronica op de televisie afdeling te werken, officieel onder Rob Out:

‘Rob Out was niet een leidinggevende die zich bij de opnames van de programma’s liet zien. Toen ik binnenkwam, was Joop Daalmeijer er al, daar besprak je de programma’s mee. Rob had toen al een andere rol. Het was de transformatiefase, van de traditionele publieke omroep Veronica naar de publieke omroepvereniging die langzamerhand stoute dingen ging doen; eventjes kijken of er in Luxemburg of bij Sky wat te halen viel. Ik kwam Rob Out wel eens tegen op de trap, dan zei hij gedag. Rob Out was een duister mens. In mijn herinnering was hij vaak ziek. Als hij er al was, kwam hij om tien uur binnen en ging hij bij Tonnie van de keuken een kroketje halen.

‘Toen Out moest vertrekken, hadden we niet het gevoel dat onze leider hier werd afgezet. Een groot deel van het bedrijf had al zo weinig contact met hem. Ik zag het als een logisch gevolg van zijn vrijages met de Luxemburgers. Ondanks alles is Out als boegbeeld voor die organisatie ontzettend belangrijk geweest. Ik vind dat je daar voorzichtig mee om moet gaan en dat is niet echt gebeurd.’ 

• Jan Morriën, perschef naast Rob Out van eind jaren zeventig tot het vertrek van Out:

‘Veronica was meer vrienden dan hiërarchie. Zo zat Rob Out in elkaar. Door het doorzettingsvermogen van Rob zijn er vele duizenden mensen in Hilversum aan de bak gekomen. Hij hield ervan jonge mensen een kans te geven. Maar hij was spijkerhard waar het nodig was, anders was hij ook niet zover gekomen. Veronica kon zo groot worden door die combinatie van mensen, door hoe het bestel toen in elkaar zat en de enorme financiële mogelijkheden die er toen lagen. Zoiets zou nu nooit meer kunnen ontstaan. Die roots zijn nog steeds belangrijk, ook als er een nieuwe generatie opstaat. Dat is een gouden regel in de marketing.

‘Maar met het binnenhalen van Joop van der Reijden werden die roots overboord gezet. Van der Reijden had ook helemaal geen vrienden, hij kon geen mensen bij elkaar houden. Iedereen was juist een beetje bangig voor hem. Dát werd de nieuwe bedrijfscultuur. Het is onvoorstelbaar dat Van der Reijden kanjers als Robert Briel eruit zette. Alleen omdat hij oud bloed was en zijn eigen ideeën over het Blad had. Rob Out heeft Van der Reijden zelf binnengehaald, om die dreiging van zeven weken niet uitzenden af te wenden. Maar hij heeft later wel toegegeven dat dit een ernstige fout van hem is geweest. ‘Dat is de domste beslissing in mijn hele leven geweest’, zei hij altijd. Hij had daar écht spijt van. Kijk, Rob was een vriend van ons en hij maakte wel eens een foutje en hij dronk wel eens wat, maar dat bedekten wij met de mantel der liefde. En ik denk dat Van der Reijden die foutjes in de etalage legde en toen was het ook snel gebeurd met Rob.

Toen Rob weg moest, had hij er uiteindelijk wel vrede mee. Hij hoefde niet meer zo nodig. Als ik nog met hem over Veronica-dingen sprak, interesseerde het hem niks meer. In een boek schrijven had hij ook geen zin meer, dat is nooit afgekomen. Hij was gewoon klaar met die periode. Om als Heintje Davids nóg een afscheidsinterview te geven, daar had hij geen zin in.

‘Rob heeft nooit ook maar een cent gekregen voor het Veronicablad. Dat dubbeltje per verkocht nummer is grote onzin. Hij zei wel eens: Was het maar waar! Dat kon en mocht helemaal niet. Daar steek ik m’n hand voor in het vuur.’

‘Die man heeft zoveel betekend voor het Nederlandse medialandschap. Het is een schande dat hij nooit een lintje heeft gekregen! Hij heeft erkenning gekregen door het succes wat hij heeft behaald, maar een eredoctoraat in marketing of een lintje van Beatrix kon er niet af. Postuum hoeft dat niet meer voor mij, dat gun ik ze niet.’ 

• Will Luikinga, raakte op zee al met Rob Out bevriend en bleef ruim twintig jaar bij Veronica:

‘Rob Out heeft me bij Veronica gehaald. Ik werd een hele grote vriend van hem. We deden alles met elkaar, naar beurzen, op wintersport, recepties, altijd waren we samen. Dat was soms lastig, want hij was mijn baas. Hij wilde niet dat mensen dachten dat hij zijn vrienden bevooroordeelde, dus hij benadeelde mij soms juist. Maar toch heeft hij me vooral veel gematst. In de periode vanaf zee hadden we een te gekke tijd samen. Hij heeft ons wel duizendmaal gemotiveerd in Veronica te blijven geloven. Terwijl lang niet iedereen het meer zag zitten. Toen Veronica zag aankomen dat ze moesten stoppen, verbood Out het personeel bij andere omroepen te solliciteren. We moesten loyaal blijven aan de club. Tot we op een dag in De Telegraaf lazen dat Rob Out een spelletjesprogramma bij de TROS op tv ging presenteren… Daar zakte mijn broek van af!

‘Toen de VOO in 1976 begon, ging ik wel eens buurten op de Oude Enghweg, in de hoop dat er weer iets te doen viel voor mij. Tot Rob Out op een keer zei: ‘Waarom kom je niet weer bij ons werken?’ Hij vroeg me ook voor televisie, waar ik nog helemaal geen verstand van had. Dat was dus wel weer mooi. Die begintijd bij de VOO was ook leuk, we waren weer een klein cluppie tegen de rest van de wereld. Tegen vijf uur rolden we met z’n allen de kroeg in. Rob Out had toen al een buitensporige interesse voor alcohol. Over de effecten van alcohol op de mens heeft hij zelfs een keer een documentaire gemaakt. Hij was begin jaren tachtig al behoorlijk aan de drank, maar dat viel niet zo op, want toen had iedereen het op zijn heupen.

‘Onze werkverhouding werd bij de VOO wel totaal anders. Rob werd directeur tv. Hij was strenger, dat kwajongensachtige van de zeetijd was minder geworden. En weg waren de feesten, we gingen niet meer met z’n allen uit. Het viel mij tegen. ‘Aan mijn laatste jaren bij Veronica heb ik niet zulke leuke herinneringen. Ik zat te procederen om mijn programma’s nog op de buis te houden. Dat was vervelend. Iedereen van vroeger was weg of ging weg. Out was er met z’n hoofd niet meer bij. Erg hoor, hij had alles wat hij hebben wilde. De laatste jaren van zijn leven had hij geen behoefte meer om mensen te spreken. Je moest elkaar gewoon bij toeval in het café tegenkomen, dan was het weer reuze gezellig.’

• Ton Lathouwers, kwam in 1982 op de journalistieke radioafdeling van Veronica werken en raakte betrokken bij de oprichting van Sky Radio:

Van alle mensen die bij Veronica in de leiding zaten, was Rob Out de meest creatieve maar ook de meest aardige man. Rob was ook eerlijker dan iemand als Lex, die toch dingen gedaan heeft die ik zelf nooit gedaan zou hebben. Rob had meer respect voor de mensen. Het is wel zo dat Lex indertijd met rtl Véronique dingen durfde te doen die Rob niet durfde door te zetten, omdat hij de toekomst van Veronica niet op het spel wilde zetten. Als hij dat risico wel had aangedurfd, had een zender als 538 nu Veronica geheten.

‘Ik heb de laatste tien jaar een paar keer met Out gesproken en hij zei me dat hij zich in mij het meest herkende, zoals ik met Sky Radio en Radio 538 bezig was. Misschien was hij toen dronken, ik weet het niet. Ik ging wel eens een avondje met Out en Jan Morriën naar het casino toe en dan hoorde ik dat hij nog steeds wel bezig was met de ontwikkelingen in de radiosector. Zakelijk gezien was hij aandeelhouder van Sky Radio en Radio 538. En hoewel hij van de radio wat meer afstand had genomen, heb ik het idee dat er niets met de radio gebeurde zonder dat Out het wist.

‘Omdat ik heb meegemaakt dat het met Sky Radio ook heel moeilijk is gegaan, snap ik beter hoe eenzaam hij geweest moet zijn in die onzekere periode van Veronica, tussen 1972 en 1978. Ik heb daar met hem over gesproken, over die frustratie die je maar met heel weinig mensen kunt delen. De andere mensen gaan om vijf uur gewoon naar huis, maar jij zit er dan nog mee. Op zo’n moment was de drank Outs enige troost. Dat heeft hem uiteindelijk de das omgedaan. Het is nog een wonder dat die man het zo lang heeft volgehouden. De afgelopen tien jaar zei hij ons dat we gezonder moesten leven, maar in de jaren zeventig was hij niet zo.

‘Joop Van der Reijden heeft Rob op zijn ziel getrapt. Rob Out en Lex Harding zullen ook wel eens te veel aan hun eigen portemonnee hebben gedacht maar er is er maar één die alléén maar slechte dingen gedaan heeft: Van der Reijden. Als Harding en Out nog steeds bij Veronica gezeten hadden, dan was het anders met Veronica afgelopen. Die mensen kunnen wel wat. ‘Toen Rob Out overleed waren er niet veel mensen van de publieke omroep op zijn begrafenis. Out kwam vroeger in zijn Maserati naar de vergadering. Er was veel jaloezie…’

• Ruud Hendriks, werkte bij Veronica vanaf 1982 en raakte betrokken bij de oprichting van commerciële tv via rtl Véronique:

‘Rob Out als baas maakte dat er een hele losse werksfeer heerste bij Veronica. Iedereen deed het met iedereen. Hijzelf was er ook niet vies van. Dan riep hij door de intercom naar zijn secretaresse: ‘Pijpen!’ En dan ging ze zijn kamer binnen, ha ha. Geen idee wat ze daar binnen deden. Maar iedereen kreeg ook kansen. De jongen van de postkamer kon de week erop een programma presenteren. En de week daarna weer ontslagen zijn, dat ook.

‘De drijfveer voor zowel Rob Out als Lex Harding is altijd geweest het gevoel dat hen op onrechtvaardige wijze in 1974 iets is afgenomen. Dat wilden ze de overheid hoe dan ook nog eens betaald zetten. Ik snap dat wel. Als je het populairste radiostation van Nederland hebt en dat wordt met cultuurpolitieke en onzinnige technische excuses uit de lucht gehaald, dan laat je dat niet zomaar op je zitten. ‘De oprichting van Véronique was natuurlijk gewoon bedoeld om dat later Veronica te laten worden. Maar Rob wilde daar graag de baas zijn en dat kon gewoon niet meer vanwege zijn conditie. Hij was toen al te vaak niet meer aanspreekbaar. Rob wilde Véronique niet doorzetten omdat anderen vonden dat hij niet in staat was dat station te leiden. Zonder Rob Out en Lex Harding was er toen geen commerciële tv in Nederland gekomen, maar het is jammer dat het zo is afgelopen.

‘Roger, go ahead!’ riep Rob altijd. Zo motiveerde hij zijn personeel. Hij riep het ook wel eens als hij dronken was en mensen misbruik van hem kwamen maken. Zo liep hij eind jaren tachtig vaak rond en toen was het niet zo leuk meer.’

• Joop Daalmeijer, kwam in 1988 van de VARA bij Veronica binnen om de actualiteitenrubriek Nieuwslijn te versterken en werd door de oud-Veronicanen gezien als de eerste vertegenwoordiger van de nieuwe lichting die een te zakelijk en emotieloos Veronica stichtten:

Veronica had niks met actualiteiten. In de Verenigingsraad vonden mensen dat Nieuwslijn moest wijken voor de Top 40 op tv of zoiets. Uiteindelijk nam Rob Out de beslissing, wat zijn mensen er ook van vonden, om toch een sterke actualiteitenrubriek neer te zetten tussen die andere Veronica-programma’s. Out heeft ook meebetaald aan de sportrechten voor de publieke omroep. En hij heeft een megadeal gemaakt met de bbc om alle toneelstukken van Shakespeare aan te kopen. Dat kon alleen gedaan worden als Veronica ook meedeed. Natuurlijk waren die toneelstukken volstrekt oninteressant voor Veronica, maar voor de publieke omroep was het heel goed. Dat deed hij dus wel.

‘Toen er een probleem was met de directeur, ben ik door Out gevraagd televisiedirecteur te worden. Dat was niet echt gemakkelijk, want bij Veronica was het financieel volstrekt ondoorzichtig. Veronica was een swingend bedrijf maar sociaal zeer instabiel. En al die oneigenlijke dienstverbanden die Out altijd was aangegaan hebben we rechtgetrokken door iedereen in vaste dienst te nemen. Rob Out was geen manager; hij was een entrepreneur.

‘Zijn vertrek is heel terloops gegaan, geruisloos bijna. Willem van der Meer heeft een uitstekende regeling voor hem gemaakt. Out is daar niet arm van geworden. Die kreeg tot zijn vijfenzestigste jaar zijn miljoen en op dat bedrag werd ook zijn pensioen gebaseerd: het hoogste pensioen dat ooit is uitgekeerd binnen de omroepwereld. Op de laatste dag heeft een interim-manager, Tiede Herrema, afscheid van hem genomen. Ik ging ook een hand geven. En toen kakte die grote hond van Out een enorme bolus op het vloerkleed van Herrema. Toen zei Herrema: ‘Ach, meneer Out, nu u toch weggaat, neemt u dat ook even mee.’ Dat was het afscheid van Rob Out…’

• Fons van Westerloo, maakte Rob Out mee begin jaren negentig bij het College van tv-programmaleiders waar Van Westerloo namens de AVRO zitting in had:

‘Dat was zeer ontluisterend. Hij was er vaak niet, kwam gewoon niet opdagen. En als hij er wel was, liep hij vaak de vergadering uit omdat hij er geen zin meer in had. Hij was vaak ver heen en begon tegen iedereen te schreeuwen. Of hij viel in slaap en werd kwaad als je zag dat hij ver heen was. Ontluisterend.’

• Tineke de Nooij, werkte het langst naast Out, want ze zat tussen 1960 en 1989 bij Veronica:

‘Voor mij zijn die Veronica-jaren legendarisch. Alles wat ik bedacht, kon ik doen. Rob liet mij 99 procent van alle ideeën waarmee ik kwam, uitvoeren. En het was Rob die bloemen stuurde toen ik in verwachting was en dat was geen misselijk bosje hoor!

‘In de latere jaren, toen hij directeur was, zat hij in een totaal andere positie. Voor die tijd waren we echt vrienden geweest en heb ik het altijd goed met hem kunnen vinden. Ik gaf wel tegengas en had dus soms behoorlijke ruzie met hem. Dat was niet altijd even leuk, maar hij was ook de eerste die het weer herstelde. De tragiek was: hoe hoger iemand klimt hoe minder mensen tegengas geven. Ik geloof dat je in zo’n hoge positie niet langer dan twintig jaar moet zitten. Out is daar te lang gebleven en daardoor is het ook fout gegaan. Hij is met rancune vertrokken en dat is toch niet goed.

• Jan van Veen, ex-programmaleider van Veronica in de zeetijd. Rob Out werd zijn opvolger daar. In 1976 kijkt hij terug op de overstap door Out van zeezender naar publieke omroep:

‘De VOO is een gigantische egotrip van Rob Out. Out is toch een gewone omroep gaan worden zonder dat wij het daarmee eens waren. Een heleboel jongens zijn toen afgehaakt, omdat het duidelijk was dat Out voor zichzelf bezig was en niet voor het behoud van het schip wilde knokken. Nu is hij er met het gedachtegoed van Veronica vandoor. Joost den Draaijer en ik kunnen morgen ook een omroep stichten en roepen dat we Veronica zijn. Zo kun je doorgaan. Maar het ergste vind ik dat een heleboel jongens hun nachtrust voor Veronica hebben opgeofferd en er nooit een cent aan hebben overgehouden. Maar de man met het geld en de power gaat de geschiedenis in als het synoniem van Veronica. Dat is een grove rotschande.

• Lex Harding, vriend en collega van Rob Out vanaf dat ze elkaar in 1967 op de boot leren kennen:

‘Rob stond graag in de belangstelling. Wij allemaal trouwens, echte Popi-Jopi’s waren we. Toen de VOO toegelaten werd tot het publieke bestel, gingen we dus door met Veronica. Er ontstond vanzelf een natuurlijke taakverdeling, ik zou de radio doen, Rob de televisie. Rob heeft me daarbij geen strobreed in de weg gelegd. Ik kon goed met Rob opschieten en we spraken alle belangrijke beslissingen door.

‘Rob vond het wel mooi, een beetje in politieke kringen verkeren. Hij heeft zelfs even politieke ambities gekoesterd. Mij heeft het bestuurlijke nooit ene flikker geïnteresseerd. Rob heeft dat leuker gevonden dan ik. Het was gewoon bittere noodzaak. Je had die politieke contacten nodig. Ik kon daar toch niet hardop gaan roepen dat het onze missie was, dat politieke omroepbestel omver te gaan werpen? Rob kon daar handiger omheen laveren.

‘Van enig commercieel beleid was in die dagen bij de VOO geen sprake. Rob deed maar wat, die maakte het geen flikker uit of hij vijf miljoen te kort zou komen. Dat werd wel weer opgelost. Bijvoorbeeld door geld van de radiobegroting of uit de Vereniging te halen. Het was de natuurlijke organisatie van Rob Out, die deed maar wat. Als Rob een deal had gemaakt voor een dertiendelig tv-programma en de eerste aflevering was kut, zond Rob toch alles uit, want het was nu eenmaal afgesproken. Toen hij mensen met een leuk ideetje van buiten Veronica ook opdrachten ging geven, kwamen er wrijvingen. Eigenlijk was dat het omslagpunt. En dat liep parallel met het minder goed functioneren van Rob.

‘Het ging definitief mis toen we in 1989 rtl Véronique gingen opzetten. Rob ging twijfelen aan dit plan, omdat hij op de huid werd gezeten door personeel van de VOO, dat zou achterblijven. Hij kreeg een soort verantwoordelijkheidsgevoel en vond dat hij die club niet in de steek mocht laten. Toen ging hij een dubbele lijn volgen. Op het Laapersveld vertelde hij dat hij de club nooit in de steek zou laten en tegelijkertijd maakte hij commerciële televisie in Nederland mogelijk. De omroeporganisatie was voor ons altijd middel en geen doel geweest. En de bedoeling van Véronique was dat die publieke omroeporganisatie opgeheven zou worden zodra commerciële televisie in Nederland mogelijk werd. Maar een belangrijke stroming binnen de Veronicaorganisatie vond die organisatie inmiddels zelf het doel en wilde dat dus niet opheffen. Je kreeg een scheiding van geesten en Rob kon niet kiezen.

‘Daarna werd Veronica langzaam stuurloos. Rob gaf geen leiding meer maar weigerde ook de leiding uit handen te geven. Ik ben in 1989 en 1990 bij Veronica weggeweest vanwege het opzetten van Véronique. Toen ik terugkwam was Joop van der Reijden inmiddels voorzitter geworden. Die ging langzaam Rob Out afslachten, met de salamitactiek. Steeds kleine ingrepen doen die op zichzelf niet zo schadelijk leken maar die op de lange termijn desastreuze effecten hadden. Out schoffeerde Van der Reijden ook regelmatig, dus de sfeer bij Veronica was goed veranderd, kunnen we wel stellen. Ik heb daarop een poging gedaan de leiding van Rob over te nemen. Rob zou dan na een tijdje terugtreden. Daar ging hij aanvankelijk mee akkoord, maar toen het definitief moest worden toch weer niet. Ook Joop van der Reijden heeft daar een stokje voor gestoken. Met de afnemende invloed van Rob nam ook mijn invloed binnen Veronica af. Toen kwamen er allemaal interim-managers en begreep ik er echt niets meer van.’ 

• Erik de Zwart, kwam in 1980 bij Veronica Radio binnen, ging er ook tv maken en maakte het vertrek van Out in 1992 nog net mee:

‘Veronica op de Larixlaan begin jaren tachtig, dat was Rob Out en mooie secretaresses. En allemaal jonge meiden en jonge kerels bij elkaar, het was natuurlijk Sodom en Gomorra in het begin daar. Ik heb toen zoveel gelachen. We hadden niet zoveel zendtijd, dus we moesten iets doen om onze tijd te vullen.

‘Vanaf het begin van de jaren negentig is het helemaal fout gegaan. Rob Out zat er niet meer bovenop, maar hij wilde ook niet een deel van zijn macht afstaan. Daarom werden mensen als Van der Reijden binnengehaald. Puur uit eigenbelang. Met alle kwalijke gevolgen van dien.

‘Toen we in 1992 Radio 538 zijn gestart, is daar de organisatie van Veronica en die manier van werken één op één gekopieerd. Rob Out vroeg wel eens: ‘Erik, gaat het allemaal wel goed?’ Ik zei: ‘Het gaat hartstikke goed. Ik heb dat boek van je eens gelezen, Veronica één jaar later. Dit is precies hetzelfde, aangepast aan de tegenwoordige tijd.’

• Allard Berends, Radiojournalist, van Veronica NieuwsRadio, maakte als radiobaas de laatste jaren van Rob Out zonder Lex Harding mee:

‘Veronica was niet echt een omgeving waar je als serieuze journalist snel zou gaan werken. Alle vooroordelen over Rob Out die memo’s stuurde en zich overal mee bemoeide, klopten. Maar het was wel een club mensen die in een grote mate van vrijheid kon werken. En een behoorlijk budget tot zijn beschikking had. We konden zo een aantal stevige verhalen maken met goede research.’

• Kees Baars, kwam eind jaren zeventig bij Countdown tv en Countdown Café op de radio en bleef er tot het commerciële avontuur van Veronica:

‘Toen Veronica steeds groter werd, was de glans van het daar werken eraf. Het is een onomkeerbaar proces. Naarmate de jaren verstreken werd het met Rob Out ook alleen maar erger. Soms zag je hem dagen, weken niet. Niemand wist waar hij uithing.

Hij was zo dronken, mensen keken vol medelijden naar hem. Zo jammer dat hij zichzelf niet in de hand kon houden, terwijl hij veel had om trots op te zijn.’ 

• Peter Adrichem, ging in de jaren tachtig Countdown maken voor Veronica tv:

‘Veronica was niet echt een gestructureerd bedrijf. Out was de baas. Maar voor de muziekprogramma’s was Lex Harding minstens zo belangrijk als Rob Out. Rob zag ik af en toe bij een vergadering. Ik vond hem altijd zo’n diskjockey als hij praatte, ook in een gewoon gesprek. Maar hij sloeg wel altijd de spijker op de kop. Hij had een feilloos gevoel voor wat werkte en wat niet werkte. Hij moest altijd vergaderen in al die overlegorganen van de tegenwoordige NOS. Daar kwam hij niet met een stropdas binnen. Ze hebben ’m altijd een buitenbeentje gevonden.’

• Sieb Kroeske, kwam bij Veronica in de laatste zeedagen binnen en bleef bij de Stichting Nederlandse Top 40 werken:

‘Rob Out was een enorme creatieveling die honderd ideeën in de week had waarvan er tien realistisch waren. Rob is een ontzettend mediaslimme man die met zijn enorme creativiteit iets bewerkstelligd heeft waar na hem eigenlijk maar één ander persoon in geslaagd is: John de Mol. Ik vind hem de vader van John de Mol, in zekere zin. Ook gedreven door frustraties, barrières, tegenslagen. Opstaan, doorgaan en je doel bereiken. Het is ook maar heel weinig mensen gegund. Dat zijn heel unieke mensen die niet de kans krijgen maar de kans némen. Het zijn sterke benen die de weelde kunnen dragen. Keiharde discipline is heel erg belangrijk. Rob was een hele sterke persoonlijkheid. Hij liet zich niet iets wijsmaken. Ze konden hem vaak niet eens bijbenen. Alleen daarom verdient zijn vrouw Marion alle respect, dat ze het met deze man heeft kunnen volhouden. Wow, dat is knap!

‘Als ik naar het zakelijke verhaal kijk vind ik het ongelofelijk knap dat hij toch twintig jaar lang iets heel goeds heeft neergezet. Je bent geen twintig jaar premier van een land, dat hou je niet vol. Hij is absoluut zwaar ondergewaardeerd voor alles wat hij bereikt heeft. Hij heeft het medialandschap in Nederland echt veranderd. Alles wat erna kwam, inclusief John de Mol, heeft in vergelijking niet zo veel kunnen doen. Het zou me niet verbazen als Rob van heel veel dingen de grondlegger is geweest en ook anderen de kans heeft gegeven. Hij kon delen met anderen. Misschien is hem dat wel opgebroken. Hij had misschien wel een bikkel van een zakenman moeten zijn. Je kunt je afvragen of hij niet uiteindelijk een beetje werd gestimuleerd om nog meer te gaan drinken. Hij tekende veel dingen waar hij geen weet van had en dat kwam anderen goed uit. Rob is de laatste periode gewoon ernstig misbruikt.

• Kees Gerritsen, komt via een veelvoud aan functies, waaronder het bijhouden van de kijk- en luistercijfers voor het Veronicablad, tot de functie van programmadirecteur. Hij maakt bijna tien jaar Rob Out mee:

‘Wat ik zo leuk vond was dat Out soms ook maar wat riep. Ik heb een bestuursvergadering meegemaakt op de Vaartweg. Toen schermde hij er nog mee dat hij goede contacten had met Berlusconi. En geen hond geloofde dat. Op een gegeven moment zegt hij: ‘Potverdomme, ik bel hem nu op.’ Hij gaat hem zogenaamd bellen waar iedereen bij zit. Hij krijgt in zijn ogen Berlusconi aan de lijn en gaat druk Engels lullen. En later begrijp ik dat Berlusconi geen woord Engels spreekt. Zo’n rijke fantasie!’

• Ad Bouman, werkte vanaf 1965 tot 1999 voor Veronica:

‘Rob Out heeft zelf Joop van der Reijden binnengehaald, als bemiddelaar. Ik begreep niet zo goed wat hij moest bemiddelen. Ik hoorde wel dat hij een strateeg moest zijn. Maar Out haalde allemaal mensen binnen die een gevaar voor Veronica konden vormen. Ik zag het wel aankomen: dit gaat niet goed. Out was bezig een soort masochistisch gedrag te vertonen.’ 

• Peter Koelewijn, nam met Out in 1968 de single ‘Kom uit de bedstee m’n liefste’ op en was met hem bevriend. Hij vertelt in de memorial-uitzending in januari 2004:

‘Rob kon zeer snel beslissingen nemen. Hij deed televisie en kocht dus ook films en series aan. Hij zei wel eens dat andere omroepen dat mee naar huis namen en dan helemaal gingen zitten kijken en er daarna nog eens over gingen vergaderen. Rob was in Amerika op een beurs en hij zag drie minuten van zo’n trailer en dan nam ie het of niet.

‘Rob was heel loyaal tegenover zijn mensen. Dat werkte ook andersom, als je wegging, mocht je ook nooit meer terugkomen. Ik zei ‘m wel eens dat ie té loyaal was. Dat hij wel eens teleurgesteld zou kunnen worden in sommige mensen. Dat idee weigerde hij absoluut te accepteren. Maar ik zag die dingen overal gebeuren en dus ook bij Veronica. Op een gegeven moment raakt hij zo geëmotioneerd dat ie moest huilen en naar het toilet liep. Een directeur van een platenmaatschappij had bij dat gesprek gezeten en die zei: ‘Peter, jij moet bij mij komen werken en dan kan je verdienen wat je wilt. Iemand die Rob Out aan het huilen kan brengen die kan in de wereld werkelijk alles.’ Ik kon dat soort dingen wel tegen hem zeggen.’

• Robert Briel, kwam in 1975 bij het Veronica Magazine werken en ging er als hoofdredacteur in 1998 weg:

‘Rob Out beloofde gouden bergen zoals aan iedereen die daar kwam werken. Dat was een van de gouden krachten van Rob. Daarom was hij ook zo uniek. Hij kon mensen zo motiveren en mensen dingen laten doen voor Veronica die ze anders nooit hadden gedaan. Ik heb programmamakers gezien die met hangende schouders bij hem binnenkwamen, die het totaal gedesillusioneerd niet meer zagen zitten. Mensen als Jan Lenferink, Bart Peeters, en een heleboel anderen. Een uur later kwamen ze met opgeheven borst zingend uit zijn kantoor. Dat is zo gaaf van hem geweest.

‘Elke keer had Rob weer een idee. Dan riep iedereen: ‘Rob, hou nou toch op!’ Dat was voor hem juist een motivatie om door te gaan. En dat idee lukte hem dan ook nog! Hij had er gewoon lol in. Organisatorisch was het vaak een chaos, dat was niet zijn sterkste punt.

‘Rob Out kreeg een vergoeding voor het Veronicablad, maar het was geen dubbeltje per verkocht nummer. Evengoed heeft hij volgens mij nooit zijn geld kunnen opmaken. Hij was een zondagskind. Wat hij zichzelf ook aandeed, hij kwam er altijd weer bovenop. Het is onvoorstelbaar.’

In de rouwadvertentie van Lex Harding en zijn vrouw Dolly den Hengst:

‘Ik ben er trots op dat ik je leerling was, dat ik naast jou heb geknokt, gelachen, grootse plannen heb gesmeed én gerealiseerd. Zonder jou zou het medialandschap in Nederland er nu heel anders uitzien. Zonder jou was er geen Veronica, Top 40, Sky Radio, rtl-Véronique (hmg) en Radio 538. Zonder jou zou het leven voor veel mensen veel minder spannend zijn geweest, zeker het mijne. Jij was mijn grote inspirator en motivator en daar ben ik je dankbaar voor.

’ Daarna volgt er een citaat uit het favoriete boek van Rob Out, The Fountainhead van Ayn Rand. Dat boek gaat over een architect die zijn flatgebouw liever opblaast dan dat hij wijzigingen in zijn ontwerp accepteert! Het citaat: ‘Door alle eeuwen heen zijn er mannen die de eerste schreden op nieuwe wegen zetten, met geen andere wapens dan hun eigen visioenen: hun schreden waren de eerste, de wegen onbetreden, de visioenen van niemand geleend en het antwoord dat zij ontvingen was haat.’

• Tot slot Rob Out zelf

‘Ons omroepsysteem is een ratjetoe van belangen, in stand gehouden door een klein aantal mensen dat geen oog wil hebben voor de belangen van de luisteraar of kijker.’ Uit de slotuitzending van zeezender Veronica, 31 augustus 1974.

‘Het is jammer dat je in dit land beperkt wordt. Je wordt ingedamd tot achter je bureau, met in de onderste la een fles rode wijn en tussen de middag een boterham, waarvoor enorme declaraties worden ingeleverd. Ik vind: laat de mensen hun gang gaan. De mensen beginnen zich te verzetten tegen richtlijnen van de wieg tot aan het graf. Dat verzet merk je in de omroep ook. 

‘Ons idealisme is ook, dat het omroepbestel verandert. Daarvoor hebben we bewust bouwstenen aangedragen.’ nrc Handelsblad 1988

‘Veronica is gebouwd op kameraadschap en loyaliteit. Dat waren de grondbeginselen. Als iemand een avond stevig was doorgezakt en thuisbleef, nam iemand anders gewoon zijn programma over. Als een vanzelfsprekendheid. Ach, alles kon en mocht toen. Dat is niet meer. De tijden zijn veranderd.

Over Radio 192: ‘Ik wens ze alle succes, maar heb de nodige twijfels. Het blijft teren op oude roem. Ik zie daar geen heil in.’ Panorama 2000

Op de vraag of Out rijk werd van zijn tijd bij Veronica in het bestel? ‘Ik ben geen miljonair. Ik sta een ton rood en heb een hypotheek op mijn huis, ook voor mijn huisje aan het meer van Genève.’

Over het vorstelijke inkomen via de Veronicablad bv: ‘Heel in het begin heb ik Veronicablad voor eigen rekening en risico opgezet. Na het eerste nummer was ik zo’n beetje failliet. Bull Verweij heeft dat blad toen overgenomen. Maar toen wilde ik wel wat hebben voor al mijn moeite en kreeg ik een dubbeltje per verkocht nummer. Maar dat heeft maar heel kort geduurd en het Blad had maar een oplage van 35.000 nummers per week. Na die tijd kreeg ik een vergoeding van 25.000 gulden per jaar omdat ik ook optreed als hoofdredacteur van het Blad.’ Nieuwe Revu 1989

‘Stel dat ik nu vertrek, de VOO blijft dan bestaan, ook zonder Rob Out. Maar het zal dan nooit meer Veronica worden! Veronica is altijd één grote familie geweest. Maar naarmate je ‘groter’ groeit, wordt zo’n familie kleiner.’ Elsevier, rond 1990

In een interview in Nieuwe Revu in 1989 roept Out over zijn werkster die niet meteen doet wat ie vraagt: ‘Zie je nu! Zelfs in mijn eigen huis heb ik niks te vertellen. Net als bij Veronica – anderen vertellen wat ik moet doen.’ Nieuwe Revu 1989

Over het niet commercieel gaan in 1989: ‘Toen het avontuur met Véronique mislukt was, heb ik steeds geroepen: ‘Laten we ervan maken wat er nog te maken valt.’ Dat is voor een aantal mensen binnen Veronica zeer teleurstellend geweest. Ze dachten natuurlijk dat die piraat Out op de bres zou blijven staan voor een commerciële omroep. Dat sta ik nog wel, maar je moet op dit moment de realiteit onder ogen zien. Anders ben je een beetje dom bezig.

Over het kpmg-onderzoek naar de bedrijfsvoering binnen Veronica anno 1992: ‘Van der Reijden vergelijkt mij met een monnik die zichzelf in brand heeft gestoken. Onzin, ik wilde alleen weten hoe het er voor stond met Veronica en hoe het verder moest. Want het ging mij niet om Rob Out maar om de VOO. Die mensen hebben gewoon geconstateerd dat ik als manager niet zo goed excelleerde, dat ik creatief beter ben. Dat is gewoon zo. (…) De verhouding met Van der Reijden is vriendschappelijk. Ik heb Joop destijds aangenomen en we waarderen elkaar. Hij is de politicus en ik heb m’n creatieve inbreng.’

Over zijn plannen om zijn memoires uit te brengen: ‘Dat wordt een trilogie waarin ik opening van zaken geef. Ik zal het hele verhaal vertellen, over de geldstromen, de zakelijke besprekingen en wat er zich achter de schermen heeft afgespeeld. Iemand anders moet dat schrijven. Het moet natuurlijk lekker leesbaar zijn en zo’n schrijfstijl heb ik niet.’ De Telegraaf 1992

Over de oprichting van de Stichting Top 40: ‘Wij hebben toen een stichting opgericht met als doel de Top 40 in stand te houden. We waren privé aansprakelijk voor alle kosten. Dat was een vrij ingrijpende beslissing met vergaande financiële consequenties. We zijn er niet arm van geworden. We moesten toen toch iets doen om te overleven?’

‘Ik zou in Nederland graag een radiostation op poten willen zetten. En een tijdje runnen. Dat zou ik graag willen. Maar dat kan niet. Kon het maar! Daar lig ik wel eens wakker van, om te bedenken hoe dat zou kunnen.’ de Volkskrant 1990

Over het niet commercieel willen gaan in 1992: ‘Alles hangt af van wie straks de leiding krijgen. Dat moeten in elk geval mensen zijn die passen in de Veronica-cultuur. Wat dat precies is kan ik niet uitleggen. Het is een gevoel.’ hp/De Tijd 1992

Over de mislukte onderhandelingen met SBS in 2000: ‘Dit fiasco komt waarschijnlijk weer voor een groot deel op het conto van Joop van der Reijden te staan. Die ik nota bene zelf heb aangenomen als voorzitter, als opvolger van Wout Bordewijk. Ik ondervond daarna al snel hoe schijnheilig en hypocriet hij de boel kon manipuleren. Hij heeft van mijn Veronica uiteindelijk een tweede Titanic gemaakt.’ Panorama 2000

En over datzelfde onderwerp: ‘Hij is heel goed in manipuleren. Een geboren politicus: vlak voor de verkiezingen gouden bergen beloven en zich achteraf niets meer kunnen herinneren.’

Over het niet meedoen aan de herdenkingen in 1999 met Ad Bouman en zijn club: ‘Er worden regelmatig reünies georganiseerd, maar ik weet waar het altijd op uitdraait: ‘En toen en toen en toen’. Ik bezoek ze nooit. Ik heb jaren geleden de deur dichtgegooid bij Veronica en ben ook nooit meer teruggekomen.’ Haagsche Courant 2001

Over geld en de afkoopsom van Veronica: ‘Eind 1999 eindigde mijn officiële verbintenis met Veronica. Toen hield mijn rol als ‘adviseur’ op. Die stelde eigenlijk niks voor. Veronica had ooit met mij de deal gemaakt dat ik in één keer vijf miljoen gulden uitgekeerd zou krijgen bij mijn afscheid. Ongeacht wat er zou gebeuren. Dat vonden de advocaten achteraf een beetje te link. Ze waren bang dat ik mij negatief zou gaan uitlaten over Veronica. Daarom hebben ze de afkoopsom uitgesmeerd over een aantal jaarlijkse termijnen.’

‘Ik ben katholiek opgevoed. Ik bezoek nog steeds één keer per jaar het Vaticaan in Rome. En ik loop in de Sint Pieter altijd even lang het beeld van de heilige Veronica. De hoer die volgens de bijbel het gezicht van Jezus depte tijdens zijn kruisgang.’

‘Mijn zonnebril met donkerkleurig oversized pilotenmontuur, die ik lange tijd droeg, heeft inmiddels afgedaan. Ik hoef me er niet meer achter te verbergen.’ Panorama 2000

Over de nieuwe programmering onder Bert van der Veer: ‘Veronica was onder mij een A-merk, en dat hebben ze verkwanseld. Hun commerciële avontuur is mislukt en nu ik die nieuwe programmering zie, word ik er alleen maar heel erg droevig van. Het is doodzonde, maar ik kan er verder niets meer aan doen. Ik moet het loslaten, al stemt het mij echt droevig te zien hoe Veronica langzaam maar zeker voorgoed zinkt. Het is verschrikkelijk hoe ze zo’n prachtig groot bedrijf om zeep geholpen hebben. Het is eigenlijk best knap hoe het ze is gelukt. Want probeer maar eens om zo’n waanzinnig groot begrip de grond in te boren…’ Weekend 2003

Mocht je de behoefte voelen iets te willen overnemen op jouw website, wees dan zo'n held dat je aan bronvermelding doet. Laat het Arjan Snijders even weten via het contactformulier. Dank!